Rozdział 7

Fatalnie, fatalnie, fatalnie! To jedno słowo krąży w mojej głowie, okrytej długimi, blond włosami. A na mojej twarzy gości zdenerwowanie, zakłopotanie. Wyszłam na największą idiotkę Panem, dziewczynę, która ucieka na wzmiankę o swojej rodzinie. Nie mam ochoty dłużej tam siedzieć, chcę wybiec z Pałacu Sprawiedliwości, poczuć wolność, którą perfidnie mi odebrano. To bolało, moja dusza łamała się na kawałki. Teraz rozumiem to w zupełności - ja już nie podlegałam samej sobie, teraz Kapitol zrobi ze mną, co tylko chce. Wyśle na Igrzyska, zabije jeśli taka zajdzie potrzeba. Jestem uwięziona, jak potwór, który zagrażał życiu każdego obywatela. Ja zostałam spisana na śmierć...

Nawet nie wiem, gdzie biegnę - gdy uświadamiam sobie, że wpadam na jakąś osobę i przewracam się na ziemię. Czuję lekki ból w okolicach czoła, siadam pod ścianą i patrzę na winowajce. Staram się, aby w moich oczach czaił się mord, przeraźliwy mord wbijający ostrza w serce przeciwnika.
I właśnie wtedy zauważam Zoe, dziewczynę z Dwójki, długie brązowe włosy swobodnie spływają po jej ramionach, w długiej, białej sukni wygląda pięknie, jest taka dziewczęca.
- Co się stało, Czwórka? - pyta z uśmiechem wykrzywiającym jej usta. - Zabłądziłaś? Co robisz na piętrze Dwójki? - pyta, parskając śmiechem i kręcąc lekko głową.
- Nie twoja sprawa - krzywię się na jej dociekliwość. Nie mam ochoty rozmawiać, a już na pewno nie z nią. Nie mogę jej ufać, nie mogę też nawiązywać nowych znajomości - niedługo będę musiała ją zabić. A tak bardzo nie chcę mieć jej na sumieniu... Ale nic nie poradzę. Muszę to robić - by powrócić. Ale do czego? Skoro już znam prawdę... nie muszę wiedzieć nic więcej. Rodziców nie odzyskam, nie uśmiecha mi się tak żyć.
- Hmm - wzdycha. W jej oczach widać nutę zrozumienia, przysiada obok mnie, przeczesuje swoje ciemne włosy. - Chodzi o twoich rodziców? Taa, widziałam ten wywiad. I ich igrzyska również, wielcy ludzie - rzuca mi najserdeczniejsze spojrzenie. Spuszczam wzrok, kąciki moich ust rozchylają się nieznacznie. - Super, że twoi rodzice uczestniczyli w igrzyskach... - kiedy wypowiada te słowa, wyczuwam pewną dozę zazdrości. Co? Chciałaby, żeby jej rodziciele byli martwi? Chorzy psychicznie, bo zamordowali swoich przyjaciół? Ona nic nie rozumie! Nikt nic nie rozumie! - Twoja matka walczyła dzielnie, mogłaby być moją mentorką. A twój ojciec... gdyby się tylko ukazał, gdyby dalej był mentorem... zapewne Jedynka miałaby najwięcej zwycięzców - jej słowa mnie intrygują.
- Ukazał? Czyli... on żyje? - pytam, nieco zbyt szybko. Zoe patrzy na mnie z niezrozumieniem, rozchyla usta i uświadamiam sobie, że to ja powinnam o tym wiedzieć. Bo najwidoczniej Panem nie wiedziało, że wychowuje mnie Erna.
- Co? Czyli... on nigdy przy tobie nie był? - pyta, dużo ciszej. Wokół są kamery, którą mogą zarejestrować wydawane przez nas dźwięki. - To wszystko tłumaczy, Magg. On musiał się gdzieś schować, on od dawna nie pokazuje się w społeczeństwie... Gdybyś tylko oglądała telewizje - parskam śmiechem. Nigdy tego badziewia nie oglądam, chyba, że dotyczy mnie, ale to wydarzyło się dopiero niedawno. Ale teraz czas zająć się tym, co dziewczyna mówi.
- Ej, ale to jest cholernie głupie. Cholernie - rzucam ironicznie. Nic z tego nie rozumiem, tego nikt nie pojmie. On po prostu nie chciał mnie wychowywać? Zrzucił to na Erne? Dobre żarty!
- Nie wiem, Maggie - dziewczyna kręci głową, wyraźnie się nad tym zastanawia. Po chwili jednak wzrusza ramionami i powstaje. - No nic, lepiej o tym nie rozmawiajmy - mówi, nadal cicho, po czym dodaje, dużo głośniej. - Nie można podważać decyzji organizatorów! W każdym razie... Gratuluje, Osiem punktów to bardzo dużo. To do jutra! - żegna się i wchodzi do swojego pokoju.
- Cześć! - rzucam tylko, po czym schodzę na sam dół. Sama nie wiem czemu akurat tam, może chce popatrzeć na miasto, przynajmniej przez szyby. Wbrew pozorom, to całkiem ciekawe zajęcie. Widzę, co tracę, o co walczę.
Kiedy wreszcie docieram na piętro Czwórki, wdycham głęboko powietrze. Kładę rękę na zimnej, złotej klamce, już mam ją przechylić, gdy długa dłoń mentora mnie zatrzymuje. Czuje narastający ból w okolicach nadgarstka, krzywię się, po czym odwracam i patrzę w jego oczy.
- Wejdźmy do środka, moja droga trybutko - mówi ironicznym głosem, zapewne zauważył kamery. Nieposłusznie wchodzę do swojego pokoju i siadam na łóżku. I wtedy zaczyna się kłótnia... - NIE TAK MIAŁAŚ SIĘ ZACHOWYWAĆ! MIAŁAŚ WYPAŚĆ DOBRZE, A WYGLĄDA NA TO, ŻE JESTEŚ ZWYKŁĄ, ROZPUSZCZONĄ PIĘTNASTOLATKĄ, KTÓRA NIE UMIE UDAWAĆ! - to jest co najmniej przerażające... O co mu chodzi? Było aż tak źle? A nawet jeśli... to on ma jakieś problemy! Cholera, do wszystkiego potrafi się przyczepić. Niedługo tu nie wytrzymam!
- Spadaj - uśmiecham się uroczo, tak jak potrafię. Dziwię się samej sobie - od kiedy odzywam się tak do mentora? Może nie jest to pyskowanie, może nie jest to najgorsze słowo świata, ale... zawsze to jakiś akt odwagi.
- Nie odzywaj się do mnie w ten sposób - grozi mi palcem. W jego oczach czai się wściekłość, mam wrażenie, że zaraz się na mnie rzuci i rozerwie na strzępy - Pamiętaj, że to ja jestem twoim mentorem i to ode mnie zależy, czy dostaniesz jakikolwiek prezent. Jeśli będzie mi się podobało inaczej... zginiesz, Richardson, zginiesz - to nazwisko wzbudza we mnie złe uczucia. Na chwilę spuszczam wzrok, znowu jestem słaba i nie mogę wykrztusić z siebie słowa. Przypominam sobie rozmowę z Zoe, zaciskam ręce na białym prześcieradle. To mnie w pewien sposób uspokaja, a i denerwuje zarazem.
- Wyjdź. - syczę przez zaciśnięte zęby. Słyszę parsknięcie śmiechem. - Wyjdź, nie potrzebuje twojej pomocy - powtarzam. Po chwili drzwi otwierają się i zamykają z trzaskiem. Zostaję sama, w bólu i rozpaczy. Ja go wprost nienawidzę!
Kładę głowę na ciepłej poduszce, przymykam oczy. Chcę uniknąć tego cholernie dziwnego koszmaru... Nie chcę walki, nie chcę zabijania. Nie chcę też zabić Kyle'a, mojego najlepszego przyjaciela. Spędziłam z nim tyle fajnych chwil... Broniliśmy się nawzajem, gdy ktoś starszy nam dokuczał, stawaliśmy w swojej obronie. A teraz okazuje chwilę słabości, wspominam tą jedną, ważną chwilę.
Przemierzam korytarze, szukam tej odpowiedniej sali. I tak jestem spóźniona, może to i dobrze... Historia Panem to nudny przedmiot, który mogę zaniedbywać. Nie wystawiają nam żadnych ocen, a wiedza ta nigdy nam się nie przyda. Ciekawą rzeczą są zwycięzcy, naprawdę chciałam o nich posłuchać. Ale ten materiał przerabiać będziemy dopiero za kilka miesięcy...
W pewnej chwili czuję zderzenie z jakimś ciałem. Upadam na podłogę i kieruje swój wzrok na przestępce, wygląda na to, że jest z swojego czynu zadowolony.
- Co cię tak śmieszy, co? - syczę przez zaciśnięte zęby. Wkurzył mnie. A mnie się nie wkurza. Och, będziesz się denerwować, Maggie?
A co było dalej? Tego już dzisiaj nie wspomnę, bo oczywiście - przeszkodzono mi. To moja opiekunka, bezczelnie wchodzi do pokoju i siada przy łóżku. Co to? Jakiś dzień rozmów o moim życiu? Och, jeśli chce o tym rozmawiać, niech spada!
- Dobry wieczór, Maggie - kąciki jej ust lekko drgają. Wymuszam sztuczny uśmiech, po czym patrzę w jej połyskujące oczy. Widać w nich coś dziwnego, coś... Sama nie wiem w jaki sposób to nazwać.
- Cześć? - pytam ironicznie. Kobieta wydaje się być zbita z tropu. - No cześć. Po co przyszłaś? - pytam bezpośrednio.
- A nie mogę porozmawiać z swoją podopieczną? Już jutro trafisz na arenę, mam prawo wiedzieć o kilku rzeczach - po tych słowach, wybucham. Ona jest taka płytka, czy tylko udaje?!
- A ja mam jakieś prawo? Mam prawo wyboru? Co? Ty Kapitolińska landryno! Jeśli myślisz, że cię polubię, to srogo się mylisz! Jesteś taka sama jak oni! Chcesz śmierci, chcesz rozlewu krwi! - rzucam prosto w jej twarz. Mówię samą prawdę, nie ma w tym ani krztyny kłamstwa. Kobieta wygląda na zawiedzioną, chyba tego się nie spodziewała. No cóż, nie można mieć wszystkiego, prawda? Na moją twarz pcha się chytry uśmieszek.
- Chciałam tylko życzyć ci powodzenia - mruczy kobieta, po czym wychodzi. Po prostu wychodzi. To najdziwniejsza rozmowa w moim życiu. W pewnym sensie jedna z tych najsmutniejszych. Niepotrzebnie tak ją potraktowałam. Cóż, najwidoczniej mam dar unieszczęśliwiania innych.
Wzdycham tylko, po czym załatwiam najpotrzebniejsze sprawy. Oddaje się w objęcia Morfeusza. Uspokajam się.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heeej!
Wiem, że długo czekaliście, a rozdział jest taki sobie... W ogóle nie mam na to weny, chyba nie potrafię pisać takich rozdziałów bez akcji. I w ogóle nie miałem czasu do tego ;-------; Tak bardzo jakiś zastój w tym pisaniu mam i jeśli coś znalazłem, to nic nie szło.
Ale w komentarzach proszę o opinie:
Chcecie, żeby już w następnym rozdziale trafiła na arenę, czy jeszcze trochę z tym poczekać? : D
Ogółem... Co tam u Was? : D
Pozdrawiam!