Rozdział 3

Otwieram oczy. W okna uderza wiele rąk – zapewne należących do zadowolonych z naszego przyjazdu Kapitolińczyków. Czy Igrzyska naprawdę są takie ekscytujące? Śmierć niewinnych daje im rozrywkę? Co w tym fajnego? Kolejni nastolatkowie będą wysłani na pewną śmierć. Ogarnia mnie dziwne uczucie, którego nie potrafię nazwać. Może to smutek? A może chęć zemsty? Sama nie wiem. Boję się kolejnych chwil, bo wiem, że zbliżają mnie one do końca. I może jestem słaba i zachowuje się, jak najsłabszy człowiek świata. Ale ja nic nie mogę na to poradzić. Nastąpiła chwila, której tak bardzo się obawiałam. Bezradność. To był mój taki skryty lęk, chowany w skrzynce, do której klucza chowam w najgłębszych zakamarkach swojego umysłu.

Idę do łazienki, by umyć zęby i załatwić wszystkie najpilniejsze sprawy. Po wykonaniu tych czynności kieruje się do jadalni, gdzie siadam przy stole i nakładam sobie na talerz trochę potrawki z kurczaka. Nie jestem zbyt głodna, więc, gdy wypijam ciepłą herbatę to włączam telewizor. Na ekranie pojawia się młody, niebieskowłosy chłopak. Siada na miejscu zajmowanym przez głównego komentatora, Doloroesa Dodermana. Rozchylam usta w lekkim zdziwieniu, przysłuchuje się mowie.

- Witam wszystkich. Nazywam się Caesar Flickerman i muszę ogłosić przykre wieści – spuszcza wzrok. Och. Czyżby kolejny Kapitolińczyk z świetnymi zdolnościami aktorskimi? – Dawny prezenter musiał zrezygnować z swoją kariery z powodu choroby. Był mężczyzną w podeszłym wieku i wszystko co dobre musiało się skończyć. Doloroes przeszedł na emeryturę i… Tutaj pojawiają się te dobre wiadomości. Mam przynajmniej taką nadzieje – chichocze chłopak. – Od dzisiaj to ja będę głównym komentatorem Igrzysk. Będę też prowadził wywiady z trybutami. Zaczynam od tych Igrzysk! I niech los zawsze wam sprzyja! – Wtedy ekran robi się ciemny. Mam nadzieje, że go wyleją. Jest taki sam jak oni. Jest jednym z nich.

Myślę sobie o nadchodzących Igrzyskach, o Ernie. Jak ona musi się teraz czuć? Zawsze wystrzegała mnie przed zgłoszeniem się na trybutkę. Normalnie opiekunowie chcą by ich dzieci walczyły na arenie. Ona jest inna. Przełykam głośno ślinę. Zostawiłam ją. Przegrałam z losem. Byłam zbyt słaba...

Z zamyśleń wyrywa mnie mroźny głos Oscara, naszego mentora. Odwracam się w jego stronę przewracając oczami.

- Jeśli jeszcze raz na niego naskoczysz… - zaczyna wymachując swoim palcem wskazującym.

- Zrobisz coś przyszłej trybutce? Chyba nie… - parskam śmiechem. Zabiliby go. Zabiliby jego rodzinę. 

- Więcej szacunku do starszego  - syczy mężczyzna. -  Za jakąś godzinę wychodzimy. I spróbuj się opanować, gdy zobaczysz Kyle’a. Na arenie będziesz z nim współpracować... Ale jesteście dobrymi przyjaciółmi... Od dziecka się przyjaźnicie - kpi sobie zwycięzca.

- On wszystko zepsuł. Zgłosił się choć wiedział, że trafię na arenę! Jedno z nas zginie i dobrze o tym wiedział!– krzyczę. Czuję, że cała się gotuje. Jestem wkurzona na nich wszystkich. Na szczęście już niedługo opuszczę tych oszustów. Mam dość kłamstw!

- Jestem dumny z jego czynu. Jest moim synem i naprawdę się cieszę, że zostanie trybutem. Póki będziesz przy nim, będziesz miała większe szanse na zwycięstwo. Bo co zdziała taka mizerna piętnastolatka, która nic nie umie? Oczywiście, nie możesz wygrać, ale przynajmniej nie okryjesz hańbą naszego dystrytku– Pan Bein parska śmiechem.

- Jeszcze zobaczymy, kto okaże się być lepszy. Ta pewność siebie może go zgubić… - Próbuje ominąć wroga i skierować się do swojego pokoju, jednak ten mocno łapie mnie za ramię.

- Masz się mnie słuchać. Inaczej długo nie pożyjesz… - nakazuje.

- Puść mnie – Cedzę przez zaciśnięte zęby. Nie ma prawa mi grozić. Teraz jestem moim opiekunem i ma obowiązek pomagać mi na arenie. Czuję, że ból w ramieniu narasta.

- Bo co mi zrobisz? – Patrzy na mnie groźnie, nadal trzymając mnie za obolałą część ciała. Mam ochotę krzyczeć, jednak zaciskam zęby i pokazuje, że jestem silna. Wtedy ten wypuszcza mnie z uścisku, a ja szybko uciekam do swojego przedziału i rzucam się na łóżko. Nienawidzę go. Jest najgorszym mentorem świata. Nie wiem, jak ja z nim wytrzymam przez kolejne dni spędzone w Ośrodku Szkoleniowym. To strasznie wkurzający gość.

Słyszę jakieś rozmowy dochodzące z jadalni. Pewnie wstała reszta i teraz rozmawiają o pobycie w Kapitolu. Ja nie zamierzam włączać się do ich tematów. Nienawidzę ich wszystkich. Całej trójki. Oni się tam dobrze bawią, a ja tutaj siedzę w samotności. Pociąg zatrzymuje się, do mojego przedziału z hukiem wpada Sabrina.

- Idziemy. I ubierz się jakoś… - Nakazuje srogo. Rzucam jej tylko krótkie, wredne spojrzenie. Kiedy wychodzi z pomieszczenia, zakładam na siebie białą sukienkę z Dożynek i wychodzę za resztą na zewnątrz. Kapitolińczycy wyciągają ręce, żeby nas dotknąć, przytulić, zdobyć autograf. W głębi duszy po prostu się z nich śmieje. Mało inteligentni są. Autograf od kogoś, kto niedługo zginie? Dobre sobie. Mają się mnie bać, wiedzieć, że jestem niebezpieczną trybutką, której warto zostać sponsorem.

Po dwudziestu minutach przeciskania się przez tłum radosnych ludzi, wchodzimy do wielkiego budynku zwanego Ośrodkiem Szkoleniowym. Jestem pod wrażeniem, gdy widzę jego wnętrze. Piękne, mosiężne drzwi, złote poręcze schodów, srebrne krzesła. Obrazy przedstawiają poprzedniego prezydenta, zwycięzców Igrzysk oraz niektórych, zasłużonych ludzi lub bardzo znanych trybutów, którzy zginęli na arenie. W Sali znajdujemy się my oraz kilka innych osób. Trybuci z Jedynki szeptają coś między sobą. Dwójka jest kompletnie od siebie oddalona, stoją znudzeni i obserwują zawodników. Kyle od razu podchodzi do postawnego chłopaka z wymienionego przeze mnie dystryktu Drugiego.

Powoli zbiera się reszta, a kamerdyner prowadzi nas do windy, która przeniesie nas na przekazane dla naszego dystryktu piętra. Kiedy wysiadają trzy pierwsze dystrykty, przychodzi kolej na nas. Gdy tylko wychodzimy z windy, widzimy długi korytarz z drzwiami prowadzącymi do różnych pomieszczeń. Ściany w nim pomalowane są na beżowo, a na podłodze leży puszysty dywan. Drzwi prowadzące do sypialń podpisane są imieniem i nazwiskiem osoby, do której pokój należy. Naprawdę? To już nie możemy sobie wybrać miejsca snu? Wchodzę do swojego. Podłoga jest z brązowego drewna. Na specjalnym podwyższeniu stoi dwuosobowe łóżko. Na niebieskich ścianach przypominających wzburzone morze, wiszą obrazy przedstawiające piękne plaże. Można powiedzieć, że mieszkańcy Czwórki wychowują się na morzu. Ja nie jestem inna. Większość swojego życia spędziłam w wodzie.

Tegoroczny turniej w pływaniu. Tak. Musieli w nim brać udział wszyscy członkowie Akademii. Nie było jakichś specjalnych nagród, to miało na celu przygotować nas do każdego warunku panującego na arenie. Oczywiście, otrzymywało się gwarancje kilku sponsorów na Igrzyskach. Kapitol nie powinien wiedzieć o istnieniu budynku, w którym się szkolimy. Nie było to legalne, jednak Prezydent przymykał na te wyczyny oko z racji tego, że dostarczaliśmy mu najpotrzebniejsze rzeczy. A kilkadziesiąt osób z Stolicy trzymało się burmistrzów i trenerów, więc nie było źle.
- Płyniecie do tej chorągiewki! – rzucił krótko, wskazując na oddaloną flagę. Przełknęłam głośno ślinę. Brałam udział w grupie dziewczyn ważących do czterdziestu kilogramów. Ważyłam dużo mniej, taka fala mogła mnie zmieść. Nie miałam, więc jakichś wielkich szans na wygraną. Trudno się mówi i żyje dalej.
Lekko się nachylam… Wypuszczam wcześniej nabrane powietrze. Słyszę START, wyskakuje i płynę naprzód. Czuję, że kropelki wody wpływają do moich oczu. Przed nami wyskakuje wielka fala, która zalewa każdą osobę przebywającą w wodzie. Mimo wszystko, próbuje się utrzymać i płynę dalej. Kilka dziewczyn zostało z tyłu, nie mają już szans.

- Nie ma tak łatwo! – krzyczy ktoś obok mnie. Próbuje parsknąć śmiechem, jednak to tylko pogarsza sytuacje. Woda wlewa mi się do ust, zatrzymuje się i kaszlę. Spazmatycznie łapię oddech. I wiem, że przegrałam. Zajęłam wtedy osiemnaste miejsce. Szału nie było, ale człowiek nie zawsze musi wygrywać.

Obok łóżka są szklane drzwi prowadzące na balkon. Uwielbiam mieć taką przestrzeń. Siadam na łóżku, gdy do pomieszczenia wchodzi jakaś kobieta podobna do syreny. W włosach ma wodorosty, sukienka przypomina ogon tych morskich, legendarnych stworzeń. Wiele się w Czwórce o nich uczyliśmy. Ale wszyscy wiedzą, że to bajki dla dzieci.

- Witaj. Jestem twoją stylistką, nazywam się Amra. Jesteś dość niska, jednak na szczęście się do tego przygotowałam. Będziecie tak jakby magami wody – na jej słowa, mrużę oczy. Magami wody? Dziwnie to brzmi. - Wiem, że to takie fantastyczne i właściwie dla was nierealne. Ale razem z stylistą twojego kolegi z dystryktu, stworzyłam pewny sprzęt.. Wokół waszej ręki będą się kręcić małe wiry wodne. To pokaże, że potraficie stawić czoła innym trybutom i niczego się nie boicie. Przy okazji załatwiliśmy specjalne przedmioty do oczu, które zmienią ich kolor na zupełnie biały! Będziecie jeszcze straszniejsi! - przedstawia kobieta. Ma poważny głos, ale jej dziwny ubiór psuje ten efekt. Ten pomysł naprawdę mi się podoba!

- Czyli mam patrzeć przed siebie? – pytam jakby z niedowierzaniem. – To nie takie trudne.

- Nie zapominaj, że musisz trzymać ręce tak aby były widoczne dla wszystkich. Od czasu do czasu rzucaj im krótkie spojrzenie i ponownie się odwracaj. Przede mną nie musisz udawać twardej… - ostatnie słowa mnie zaskakują. Ona się poznała. Czyli grałam źle… Naprawdę jestem taką słabą aktorką? Jeśli ona to już wszyscy. Po mnie. Trybuci będą chcieli mnie za wszelką cenę zabić, będę pierwszym celem.

- Pamiętaj, że o ósmej masz stawić się na samym dole już przebrana. Teraz masz trochę czasu na zasłużony odpoczynek. Nie możesz się przemęczać. Jesteś przyszłą trybutką. A może nawet zwyciężczynią – kobieta puszcza mi oczko, po czym odchodzi zadowolona. To było dziwne, jednak jestem jej wdzięczna za te miłe słowa i przygotowanie stroju. Może i nie mam zamiaru się z nią zaprzyjaźniać, jednak może mi być obojętna. Przynajmniej nie będzie podpisana: Cel do zlikwidowania. Po chwili do pomieszczenia wbiega trójka dziwnych osób. Czy ona nie mówiła o tym, że należy mi się spokój? Cóż… Nie sądziłam, że taki odpoczynek potrwa zaledwie kilka sekund. Natrętni przedstawiają się jako Cassandra, Mascara oraz Serge. Każde z nich wygląda bardzo dziwnie – mają nienaturalny kolor skóry oraz włosów. Ta pierwsza jest cała wytatuowana w różnorakich kolorach. Zbyt słodko. Mascara to kobieta o długich, niebieskich dredach i zielonej skórze. Serge za to jest łysy, a jego skóra pokryta jest… hm… czymś w stylu śniegu. Sadzają mnie na krześle i zaczynają pielęgnować. Od czasu do czasu komentują mój wygląd. Uważają, że mam idealne włosy. Miło. Nie zamierzam się nimi specjalnie przejmować. Bo co mi po nich? Jeśli zginę to ich praca idzie na marne. To bez sensu. Kiedy styliści uznają, że jestem gotowa to zakładam na siebie niebieską sukienkę i coś w stylu karwasza z rękawicą tego samego koloru. Włosy mam rozpuszczone, swobodnie opadające na ramiona. Na karwaszu jest jakiś biały przycisk, którego na razie nie wolno mi dotykać. Stylistka przynosi dwie soczewki, które wkładam do oczu. Teraz moje oczy są całe białe. To świetny efekt.

- Idziemy? – pytam się Sabriny, gdy jesteśmy już gotowi. Kyle ma na sobie niebieski garnitur i spodnie. Wygląda to jakby morze lekko i przyjemnie falowało. Przypomina mi to plaże w Czwórce. Uwielbiałam tam przebywać. Śmiałam się z Erny, ponieważ nie potrafiła pływać i zawsze trzymała się od wody z daleka. Siedziała na plaży i uważała, żebym się nie utopiła. To niemożliwe. W Czwórce i tak by mnie ktoś uratował. Ale wracając do strony blondyna. W ręku trzyma złoty, ostry trójząb, na którym jest ten sam przycisk. Czyli ja będę miała to coś na ręku, a on na broni. Wychodzi, że on jest jakiś lepszy. Ale cóż. Widocznie tak musi być.

Bez słowa schodzimy na dół. Siadam na krześle i czekam aż wszyscy się zbiorą. Sapphire, z długimi, złotymi rzęsami i sukienką obsypaną złotem w proszku, wygląda pięknie. Jej włosy są rozpuszczone, gdzieniegdzie ozdobione brokatem. Dean z tego samego dystryktu ma złoty garnitur i spodnie tak samo ozdobione. Szóstka to dwunastoletni marynarze. Niezbyt ciekawe. Przybywa Dwójka. Oni mają super strój. Wyglądają, jak Archanioły. W ręku trzymają lśniące miecze, a do pleców przypięte wielkie, złote skrzydła. Ich nakryciem głowy jest hełm z „skrzydłami”. Kiedy dociera reszta, słyszymy komunikat.

- Trybuci, wsiąść do rydwanów! – Krzyczy jedna z organizatorek Igrzysk. Stylista szybko mówi nam, że, gdy Trójka wyjedzie to mamy kliknąć te przyciski.

Jedynka, słychać wielki gwar, a następnie takie same brawa otrzymuje Dystrykt Drugi. Trójka mniejsze, ale Kapitolińczycy i tak drą się na ich widok. Od razu klikamy przyciski i moja prawa dłoń zaczyna wyglądać tak jakbym panowała nad wodą. Trójząb Kyle’a wygląda podobnie. Kapitolińczycy krzyczą, skandują nasze imiona. Na ekranach pojawiam się ja. To wygląda naprawdę ładnie. Świecącą się rękę mam uniesioną w górze, by wszyscy dokładnie widzieli. Czuję, że moje serce przyśpiesza rytm swojego bicia. Jestem jednocześnie przestraszona, jak i podekscytowana. Ale chyba, jak na razie dobrze mi idzie. Widać, że im się podoba, więc może zdobyłam kilku sponsorów. No proszę – głupie przebieranki daje taką okazje. Dzięki temu możesz przeżyć na Igrzyskach. Konie zatrzymują się, a na balkon wychodzi młody Prezydent Snow.

- Witam was wszystkich! – gestem ręki ucisza tłum. To dopiero umiejętności. – Oto trybuci Czterdziestych Pierwszych Igrzysk Głodowych! – jego spojrzenie zatrzymuje się na mojej postaci. Uśmiecha się szyderczo, po czym kontynuuje mowę. Dziwnie się czuje. Co to miało oznaczać? Mam się bać? Dlaczego akurat ja? – Za parę dni traficie na arenę i wyłoni się zwycięzca! I niech los zawsze wam sprzyja! – Jego słowa nic nie znaczą. Mówi je, bo chce się podlizać mieszkańcom. Jest po prostu głupim mężczyzną, któremu zależy tylko na pieniądzach. Rydwany odjeżdżają. I dobrze. Nie mam ochoty patrzeć na jego twarz...Kiedy jesteśmy w jadalni, wszyscy zaczynają nam gratulować.

- Świetnie wyglądaliście. Na pewno macie jakichś sponsorów. A jeszcze, jak zobaczą wasze umiejętności... - skrzeczy Sabrina. Czy naprawdę jestem taka wyszkolona, jak chcieli? Nie wiem. Mam tylko piętnaście lat, większość zawodników jest ode mnie starsza. Należę do tych najmłodszych, więc mam się czego bać. Zjadam trochę sałatki owocowej, po czym bez słowa wychodzę z pomieszczenia i kieruje się do swojego pokoju. Po załatwieniu wszystkich spraw, próbuje zasnąć. Nie przychodzi to łatwo. Prezydent. Jego spojrzenie. Moi rodzice, o których myślę każdej nocy. Łzy napływają do moich oczu. Jesteś strasznie słaba, Maggie. Tak. Nie przyznam się do tego przed publicznością. Ale jestem słaba. A najsłabsze ogniwo musi zniknąć...

-------------------------------------------------------------------------------

Witajcie! Cóż, nie dobiłem dwóch tysięcy na czas, ale nie chcę Was dłużej przetrzymywać. Wstawiam rozdział. Blogger strasznie skraca to co napisałem w wordzie, a było to aż 2,2 tysięcy słów :D Dobra. To nie jest tak dużo, ale nauczyłem się pisać o wiele dłużej niż wcześniej. Możecie mi spokojnie gratulować :D 

Kto ma już ferie tak w ogóle? Ja mam, jednak potem Wy będziecie się cieszyć, a ja uczyć ;x Dopiero zaczynamy chodzić do szkoły*tak, bo mu się tak wydaje XD*, a ja już mam dość.