Rozdział 1

Poprawiam białą, sięgającą kolan sukienkę. To moje piętnaste Dożynki i już nie denerwuje się tak bardzo, jak za pierwszym razem. Nawet jeśli mnie wylosują to jestem na to przygotowana. Mam duże szanse na zwycięstwo. W końcu większość swojego życia spędziłam w Akademii. 

- Możemy iść? – pytam nieśmiało opiekunki. Ta rozchyla swoje usta w uśmiechu pełnym bólu i cierpienia.

- Pod żadnym pozorem nie zgłaszaj się na Igrzyska, Maggie… - mówi poważnie.

- Powtarzasz mi to od trzech lat. Nie jestem taka głupia… - przewracam oczami. Naprawdę nie mam żadnego powodu, żeby walczyć na arenie. Niepotrzebna mi wieczna chwała, czy pieniądze. W Czwórce jest bardzo wygodnie.  – Chodźmy już.

Wychodzimy na zewnątrz. Pogoda jest bardzo ładna. Słońce świeci, nie ma żadnej chmurki, a niebo jest błękitne. Ruszamy na Plac Sprawiedliwości, gdzie odbędzie się cała uroczystość. Odgarniam kosmyk włosów. Zauważam Kyle’a, mojego najlepszego przyjaciela. Mieszka w Wiosce Zwycięzców, ponieważ jego ojciec zwyciężył w Dwudziestych Szóstych Igrzyskach Głodowych. Witamy się, po czym w ciszy kontynuujemy wędrówkę. W końcu docieramy na miejsce i stajemy w swoich kolejkach. Patrzę się na urny pełne nazwisk dziewcząt i chłopców. Pule stoją na scenie zbudowanej z betonu. Niedaleko słychać rozbryzgujące się o skały, fale. W tym dystrykcie jest bardzo dużo jezior i jedno, wielkie morze. Rybacy często giną przez ciężkie sztormy, ale ogólnie to jest tutaj bardzo miło. Nie brakuje nam jedzenia, picia, pieniędzy.
Z zamyśleń wyrywa mnie surowy głos popleczniczki z Kapitolu. Ma brązowe włosy spięte w kok. Jej rysy są bardzo ostre. Wygląda na wredną osobę, która ma dość swojej pracy. Dopiero zaczęła, jednak komu chciałoby się siedzieć i dźgać igłą obywateli dystryktów?

- Ręka! – syczy przez zaciśnięte zęby. Kobieta bez pytania chwyta moją zimną dłoń i pobiera krew. Przyzwyczaiłam się do tego niewielkiego bólu. Najmłodsi pękają, gdy to widzą, ale można się do tego przyzwyczaić. Tym bardziej, że Akademia uczy nas pozbywania się lęków.
Odchodzę do tłumu dziewcząt w  moim przedziale wiekowym, po czym wyczekuje aż wszyscy będą gotowi. Kiedy ta chwila następuje, na scenę wychodzi opiekunka naszego dystryktu. Nazywa się ona Sabrina i pracuje tutaj już od pięciu lat. Na twarzy ma tapetę makijażu przez co wygląda, jak plastikowa lalka. Sukienka kobiety jest cała czarna i włochata z zwisającymi od pasa ‘’nogami pająka’’. Albo w Kapitolu jest to teraz szyk mody albo jest na tyle głupia, żeby ubierać się w takie rzeczy. Ale co poradzić... W stolicy tak się ubierają. Ludzie są płytcy i cieszą z corocznych Igrzysk Głodowych. Dwudziestu trzech trupów. Jeden zwycięzca. Ten wielbiony.

- Witam was, mieszkańców tego wspaniałego dystryktu. To już czterdzieste pierwsze Dożynki, a to oznacza, że za kilka dni dwudziestu czterech ludzi trafi na arenę! Oczywiście wygrać może tylko jedna osoba. A teraz posłuchajmy tego wspaniałego filmu! – Ktoś odpala wielki ekran, na którym pojawia się Prezydent Snow. Jest on jeszcze młody. Ma tylko trzydzieści osiem lat. Swoją działalność zaczął podczas Dwudziestych Piątych Igrzysk Głodowych. Było to Ćwierćwiecze Poskromienia. Co dwadzieścia pięć lat organizatorzy tworzą specjalną audycje, którą nazywa się wcześniej wymienionymi słowami. Ale wracając do naszego obecnego prezydenta. Nie widać u niego zarostu, włosy ma krótko obcięte i nie posiada ani jednej zmarszczki. Zaczyna opowiadać o tym, jak powstały Głodowe Igrzyska. Dwadzieścia cztery osoby w wieku od dwunastu do osiemnastu lat trafiają na arenę i walczą na śmierć i życie. Zwycięża ten najlepszy. W końcu montaż się kończy i Sabrina przechodzi do konkretów.

- Teraz czas wybrać trybutów! Najpierw damy… – wszyscy, łącznie ze mną, wstrzymują oddechy. U nas często trafiają się ochotnicy. Uważnie obserwuje twarze starszych dziewczyn. Ubrane są w krótkie, zwiewne sukienki. Wyciąga karteczkę, rozwija ją i krzyczy głośno.

- Maggie Darkness Richardson! – Mam wrażenie, że wrastam w ziemię. Nie mogę się ruszyć. Nie. To niemożliwe. Przecież to nie mogę być ja. Mówię sobie, że muszę się opanować, więc odgarniam kosmyk włosów i dumnie ruszam przed siebie. Chcę pokazać, że jestem silną zawodniczką, na którą warto stawiać. Wchodzę na scenę, ustawiam się obok prezenterki i patrzę się w tłum. – Brawa proszę! Pogratulujcie tej silnej dziewczynie! – W tej chwili rozlegają się głośne oklaski, więc uśmiecham się lekko i czekam na wylosowanie lub zgłoszenie się jakiegoś chłopaka. Modlę się aby nie był to mój przyjaciel. Tylko nie Kyle. – Losujmy dalej! Trybutem zostaje... - odczytuje nazwisko z małej karteczki. - Dwayne Soyers! - z tłumu niepewnie wychodzi dwunastoletni chłopiec. Szczerze mówiąc to nawet na tyle mi nie wygląda, ale to już mniejsza z tym. Ważne, że nie jest to...

- Zgłaszam się na ochotnika! – Poznaje ten głos. Coś we mnie pęka. Dlaczego? Przecież wie, że tu stoję. Robi mi to po złości? Chce mnie zabić? Nie rozumiem… To wszystko jest dziwne. Dlaczego trafię na arenę z swoim najlepszym przyjacielem? Przełykam głośno ślinę.
Blondyn wchodzi na podest i unosi swoją rękę w geście zwycięstwa. Naprawdę jest bezczelny. Ja rzucam mu groźne spojrzenie tak wyraźnie aby kamery to dokładnie uchwyciły. Złość ogarnia całe moje ciało. Mam ochotę się na niego rzucić i wydrapać te śliczne, niebieskie oczy. Strażnicy zabierają nas od razu do pociągu. Tutaj nie ma czasu na zbędne pożegnania. Chociaż chciałabym pogadać z Erną, nie mogę tego zrobić. Podążamy do samej stacji kolejowej. Czeka tam na nas pociąg. Niezwykły pociąg. Jest bardzo wysoki, posiada kilkanaście wielkich wagonów. Przez okna można zauważyć wiele ciekawych rzeczy. Kryształowe żyrandole, stoły...
Wchodzimy do środka. Czeka tam na nas uśmiechnięty ojciec mojego partnera z dystryktu. Nie mogę pojąć z czego on się tak cieszy. Przecież nie ma pewności, że Kyle wygra...

- Po co się zgłaszałeś? Przecież widziałeś, że tam stoję, wiedziałeś, że liczę na to, że nie będę musiała z tobą walczyć! Obiecywaliśmy sobie! Ty zakłamany… - Rzucam się na niego i mocno zadrapuje policzek. Odciąga mnie Oscar Bein, nasz mentor. Pewnie specjalnie zgłosił się, żeby kibicować swojemu synowi. I oczywiście ja będę poszkodowana, bo on będzie wolał pomóc chłoptasiowi.

- Uspokój się, Maggie. Zgłosiłeś się, synu. Ale pamiętaj, że na arenie możesz dużo stracić. Nawet życie… - krzywi się lekko, po czym spuszcza głowę. Mam wrażenie, że mentor sobie o czymś przypomina. O czymś przykrym co spotkało go w przeszłości. Mnie nadal spotykają przykre rzeczy. Nie mogę dowiedzieć się kim byli moi rodzice. Teraz trafiam na Igrzyska, na których będę musiała walczyć z przyjacielem...
W tej chwili muszę się ogarnąć. Być odważna, silna i przebiegła. Zdobyć przyjaciół, z którymi będę się trzymać na arenie. Nie mogę działać sama, bo w ten sposób szybko zginę. Zależy też jaka będzie konkurencja. Najgroźniejsi będą zawodowcy, tacy, jak ja. To ich się najbardziej obawiam. Bo trybuci z słabszych dystryktów zwykle umierają na początku Igrzysk. A potem tylko na nich polujemy, wybijamy i na końcu zabijamy się nawzajem. W taki sposób wyłania się zwycięzca.

A może to Czterdzieste Pierwsze Igrzyska Głodowe pokażą mi prawdę? Może tylko udział w nich będzie odpowiedzą na tysiące pytań, które ciągle przetrzymuje. Bo nikt nie chce mi prosto odpowiedzieć. Co im zależy?

Ja dowiem się sama.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cześć! 

Dopiero jutro mijają dwa tygodnie, jednak rozdział dodaje dzisiaj. Dziękuje za komentarze w Prologu! Nie wiedziałem, że będzie ich aż tak dużo, a tutaj taka niespodzianka =) Mam nadzieje, że rozdział się chociaż trochę podoba.
Rozdział 2 pojawi się dopiero za dwa tygodnie. Mam już napisane wszystko do piątego rozdziału... :)
Pozdrawiam!